Merdeka Indonesia!

Er was veel bijzonder, verwarrend en tegenstrijdig nieuws de afgelopen maanden, van IS, de oorlog in Syrië, de verschillende aanslagen achter elkaar in Europa tot het EK-voetbal,  etnisch profileren, racisme in de VS, de mislukte coup in Turkije, de Tour de France met een rennende Chris Froome, het grillige weer en de verkeerde weersvoorspellingen en de Olympische Spelen die nog bezig zijn, de vluchtelingen en van de Pokémon Go-rage tot de partijconventies in Amerika van de Republikeinen en Democraten. Hier is iedereen tegen Donald Trump, maar dit betekent niet automatisch dat iedereen dan voor Hilary Clinton is. Meningen buitelen over elkaar heen, niets lijkt zeker – ook niet het weer – behalve dat er iedere dag, ieder uur, iedere minuut en seconde weer nieuws is. Dat gaat altijd door.

En ook het kleine nieuws als de patentbescherming van de Nederlander die het inkepinkje voor het beschuit bedacht, haalde de kranten. Er was een rechtszaak tegen de inventieve man aangespannen door een fabrikant van beschuit die niet wilde betalen voor zijn innovatieve vinding. Maar de rechter stelde de bedenker in het gelijk. Een mooie zaak om over te schrijven. Ik was de man zeker gaan opzoeken voor de krant, maar nu niet. Ook het kort geding van Yuri van Gelder met een live-stream op internet moeten laten schieten. Niets nu.

Er liggen stapels ongelezen kranten, tijdschriften en boeken te wachten. Uitnodigingen die ik zonder te reageren bij voorbaat afsla en mails van lezers die ik waarschijnlijk niet meer ga beantwoorden. Te veel. Ik zou ook mijn werktelefoon weer eens moeten afluisteren hoewel de voice-mail toch duidelijk doorverwijst naar de krant. Enfin. En mensen maken zich zorgen over mij, maar het komt wel goed. Geduld en het gaat al wat beter. Sommigen – velen? – denken dat ik in een depressie ben beland, maar ik ben absoluut niet levensmoe of somber, alleen heel moe en ik heb moeite met concentreren en ook af en toe wat haperingen met het geheugen. Ik was uitgeput van het werken, nog steeds. Ik durf nog geen auto te rijden, maar kan wel fietsen buiten de spitsuren. En zaterdagavond dus voor het eerst weer naar het café geweest. Ging goed die paar uurtjes. Lydia heeft nog niet gemaild. Doet ze mogelijk ook niet, waarom zou ze? Ik kom haar wel weer tegen en dan vanzelf verder kijken. En dat er toch wat vonkt van binnen is hoe dan ook al een goed teken. Koesteren.

Vanochtend lopend naar de Pijp gegaan voor een brunch bij de Bagel Bakery. Het was er niet druk en ik had een kookboek meegenomen dat ik vorige week als recensie-exemplaar kreeg toegestuurd over Indonesisch vegetarisch koken. Kan natuurlijk best, maar Indisch koken is snel bewerkelijk en tijdrovend. Er zou een stukje voor mijn wekelijkse eetrubriek in kunnen zitten, tenminste als ik zou weten wanneer ik de draad weer ga oppakken. Die rubriek op woensdag doe ik erbij, net als een aantal andere onderwerpen. Het is aanpoten op de redactie, bezuinigingen.

In de B&B bestelde ik naast een mocca-espresso een bagel met gerookte zalm, roomkaas en dille. En ik weet dat de zalm kweekzalm is en dat zou ik altijd afraden, maar ik ben niet zo’n purist voor mezelf. Ik eet alles. Bijna alles. Het was lekker.

Het Indische kookboek doorgebladerd en was aardig. Ik besloot gelijk om voor vanavond bij toko Dakiri een maaltijd te halen. Een kleine top-zaak die wat verborgen ligt in Oost, maar altijd de moeite waard. Ik heb meerdere malen over ze geschreven en ik ken de nog jonge baas van de zaak aardig, Roj, een Chinees-Indische jongen met kennis van zaken. Heb ze ook in het verleden diverse malen laten cateren voor een feestje bij de NC, maar dat kan al lang niet meer, want daar is geen geld meer voor bij de krant.  En je kan bij Indisch best witte wijn drinken, maar het wordt vanavond bier, lekker koud pils. En dan neem ik een vegetarische rijstschotel, moet ook zonder ajam, rendang, garnalen of saté kunnen. Het enige nadeel van de zaak is dat je er niet kan pinnen en met cash moet betalen, dat wordt dan eerst wat geld uit de muur halen. Een goed Indisch hapje in Amsterdam blijft altijd aangenaam lonken met mijn Haagse roots. Maar laat ik niet over vroeger schrijven, dat is allemaal geweest. Het gaat om het hier en nu, om de toekomst. De kinderen, de krant. Om ik, mijzelf.

_

De Olympische Spelen zijn nu een zegen in de avonden bij de tv. Ontspanning en nergens aan denken. Maar het knaagt, er spreekt af en toe een heel klein en zacht stemmetje in mijn hoofd. Moet ik nog wel verder met de krant, moet ik er niet een punt achter zetten en heel wat anders gaan doen? Maar ik heb geen grote droom of andere roeping. Ik heb gekozen om te schrijven over het nieuws, over mensen die met recht en justitie in aanraking komen, over de advocaten, de (pers)officieren van justitie, de rechters, politie, verdachten en slachtoffers, en ik schrijf nog min of meer noodgedwongen, maar met vol overgave, over veel meer. Een bescheiden Amsterdamse ochtendkrant, de hectiek tot in de avonduren voor het zakken, het caleidoscopische stadsleven, het papier de inkt. Het is gedoemd om op ten duur allemaal te verdwijnen, alles wordt digitaal en komt het nieuws altijd direct overal beschikbaar op mobieltjes, tablets en laptops. En ik? Tobberig op de bank met de laatste dagen weer de zapper in de rechterhand en in de linker de iPhone om tegelijk het nieuws via Twitter te volgen. Ik blijf een nieuwsjiunk. maar ik krijg nog geen impuls om zelf weer tot actie over te gaan.

De Indische schotel was heerlijk, maar toch een ketjap-kippendijtje erbij genomen. Er is nog wat over voor morgen als lunch. Vandaag werd herdacht dat 71 jaar geleden de oorlog voor Indië was afgelopen, het was ook tegelijk het einde van de Tweede Wereldoorlog, Japan capituleerde op 15 augustus 1945. Twee dagen later werd de onafhankelijkheid van Indonesië uitgeroepen. Merdeka Indonesia!